1821-2021:200 χρόνια από την Κήρυξη της Επανάστασης και τον αγώνα της ανεξαρτησίας, 200 χρόνια μνήμης, 200 χρόνια τιμής και ευγνωμοσύνης στους ήρωες που θυσιάστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας.
Ήταν λίγοι, μα ήταν γενναίοι. Είχαν λίγα και πενιχρά μέσα απέναντι σε έναν πανίσχυρο εχθρό, αλλά είχαν αδούλωτο φρόνημα και πίστη για τον ιερό αγώνα που ξεκινούσαν. Χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος, αγνοώντας τις συνέπειες, αγνοώντας τη θυσία, αγνοώντας τη βιαιότητα κάθε φορά που επιχειρούσαν να επαναστατήσουν. Ήταν όμως ακλόνητοι και πεπεισμένοι για το δίκαιο του αγώνα. Με το κεφάλι ψηλά πολέμησαν με γενναιότητα, με αυταπάρνηση, με πίστη και πότισαν με το αίμα τους το χώμα της πατρίδας. Κατόρθωσαν μετά από μακρόχρονη σκλαβιά και πολλές θυσίες να αφήσουν σε όλους εμάς, ελεύθερη και ανεξάρτητη την Ελλάδα μας.Σημείο σταθμός για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Χρέος όλων η διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης. Λαός χωρίς παρελθόν δεν μπορεί να έχει ούτε και μέλλον. Δυστυχώς, για ακόμη μια χρονιά δεν θα μπορέσουμε να αποδώσουμε τις τιμές που αξίζουν στους ήρωές μας. Κι αυτό μας πονάει αλλά και πάλι πρέπει να σκεφτούμε, όπως και εκείνοι, και να προτάξουμε το κοινό καλό. Ελπίζουμε ότι θα καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε κάποιες εκδηλώσεις σε μελλοντικό χρόνο εντός του 2021, τιμώντας τη σημαντική επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση, που σήμανε και την ίδρυση του σύγχρονου ανεξάρτητου και ελεύθερου ελληνικού κράτους.
Από τα στοιχεία που μας κράτησαν ενωμένους ήταν και η πίστη μας. Έτσι, εξίσου μεγάλη σημασίας είναι και η θρησκευτική μας εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ημέρα της καλής είδησης από τον Άγγελο στην Παναγία ότι θα φέρει στον κόσμο τον Σωτήρα Χριστό. Η αρχή δηλαδή της σωτηρίας μας με το να φανερωθεί σε αγγέλους και ανθρώπους το σχέδιο, που υπήρχε ανέκαθεν στον νου του Θεού: Η σωτηρία του ανθρώπου με την ενανθρώπηση του Υιού Του.
Θα ήθελα να κλείσω το μήνυμά μου σε τούτες τις δύσκολες ώρες με τα σπουδαία λόγια του στρατηγού Μακρυγιάννη:
«Τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει “εγώ”. Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε “εμείς”. Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ”».
Χρόνια πολλά σε όλες και όλους!
